Yapımcı ve Direktör Mustafa Yürekli, uzun yıllar yanında bulunduğu Sezai Karakoç’u ve Diriliş niyetini anlattı. Mustafa Yürekli’nin Yeni Şafak gazetesinde yayımlanan yazısı şöyle:
Bundan 3 yıl evvel bugün ortamızdan ayrılan Sezai Karakoç, hayatı ve çabası ile insanlığın hakikat arayışında tekrar dirilişine çıkış yolu bulmak için geniş bir tahlil yapar; yayımladığı yapıtlarında insanlığın gidişatına son 3-4 yüzyıldır yüklü olarak istikamet veren batı medeniyetine dair fikirlerine de yer verir…
Sezai Karakoç’la en son 2021 yılı Kurban Bayramı’nda sohbet ettim. O sohbette dünya sisteminin yıkıldığını ve dünya güçlerinin çöken sistemi ayakta tutma gayretleri içinde İslam milletine zulmettiğini anlattı.
ÇOCUK YÜREĞİNİN ATEŞ ALDIĞI ŞEHİR
Sezai Karakoç; Cumhuriyet’in ilan edilişinin 10. Yılında, 22 Ocak 1933’te Ergani’de doğdu. Babası Yasin Karakoç, Birinci Dünya Savaşı sırasında Kafkas Cephesi’nde çarpışırken Ruslara esir düşmüş bir gaziydi. Ticaretle uğraşan orta halli bir tüccardı. Dedesi Hüseyin Efendi de Plevne Savaşı’na katılmış, Gazi Osman Paşa’nın takdirini kazanmış bir gaziydi. Hasebiyle yakın tarihi çok güzel biliyordu.
Sezai Karakoç, ilkokula 1938 yılında Ergani’de beş yaşındayken başladı. Çalışkanlığı, uyanıklığı ve çok kitap okumasıyla okulda fark ediliyordu. Bir Diyarbakır seyahatimde Karakoç’un doğup büyüdüğü Ergani’ye de gittim; oradaki konutlarını ziyaret ettim, aile mezarlığına uğrayıp babası Yasin Karakoç’un mezarını ziyaret ettim. Mahalleyi gezdim, Anılar kitabında anlattığı dut ağaçları altında soluklandım, okuduğu okula da uğradım.
Tek parti devrinde dünyaya gelmiş, çocukluğu ve gençliği Ulusal Şef İsmet İnönü periyodunda geçmişti. Parasız yatılı eğitim verdiği için ortaokulu Kahramanmaraş’ta, liseyi Gaziantep’te okumuştu. Kahramanmaraş, onun çocuk yüreğinin ateş aldığı yerdir gerçekten Hatıralar’ında, “Sütçü İmam’ın, çarşaflı bayanlarımıza sarkıntılık etmek isteyen Fransız askerlerine ateş etmesinin birkaç çizgiyle canlandırılışı, kalede sallanan bayrağın öyküsü, Maraş’ın kurtuluş kıssası, adeta her an canlı bir hatıra olarak, hüzün dolu gönlümüze bir avuç umut ve hareket tohumu saçan bir ilâhi lütuf rüzgârı oluyordu…” diye izah eder.
İSLAM İÇİMİZDE SAKLADIĞIMIZ BİR İNANÇTI
Tek parti idaresi, din tersi bir eğitim siyaseti uyguluyordu. Dini kitapların okulda açıktan okunması riskliydi tıpkı namaz kılmanın olduğu üzere.. Anılar kitabını okurken, şu anısını anlatan satırların altını çizmiştim: “Mümkün olduğu kadar namazlarımı kılmaya çalışıyordum. Saklı gizli, köşe bucakta. Yakalandığım takdirde ne olacağı aşikâr değildi durumumun…”
Ortaokul yıllarında Büyük Doğu okumaya başladı: “Bir arkadaşım, dayısında bulunan Büyük Doğu ciltlerini getirdi. Onları da gözden geçirdim. O güne kadar, İslâm, içimizde sakladığımız bir inanç idi. Kimselere pek açılamıyorduk. Yasak, mazlum ve mağdur bir fikir üzereydi ruhumuzda. Ancak işte, görmüştük. İstanbul’da çıkan bir mecmuada onu çağdaş üslupla savunan bir kalem vardı. İslâm’ın yükselen yeni, canlı sesiydi bu. Bu, benim için büyük bir memnunluk olmuştu. Zira: bir umut doğmuştu. Bütün meşakkatleri göğüsleyebilirdim.” diye anlatıyordu. Ortaokul ikinci sınıftayken, okulun duvar gazetesinde onun da yazıları çıkmaktaydı.
Karakoç, ailesinden ve etrafından aldığı terbiye istikamet üzere yaşamaktadır. Bu bakımdan okulda din aykırısı bir hocayla ilgili olarak anlattığı şu olay, onun ruhuna hayli aykırı gelmektedir: “… Hoca, bir gün, dersimiz boş geçerken sınıfımıza elinde bir kitap girdi. Arapça bilen Mardinli bir arkadaşımızı tahtaya kaldırarak o kitabı uzattı, ‘oku’ dedi. Arkadaş okumaya başladı. Kitap, mevlüd idi. Arkadaş, zevkle ve ahenkle okuyordu. Ancak, ben daha birinci beyitlerde bu mevlüdün özelliğini anladım. Arkadaşımız da bir süre okuduktan sonra farkına vardı. Durdu. Öğretmen ‘okusana!’ diye ısrar etti, ama arkadaş: ‘okumam’ dedi, ‘bu öteki mevlüt’. Öğretmen, kızıp söylenerek kitabı alıp gitti. Sonradan duyduğumuza nazaran, mevlüd Amine Hatun yerine, Zübeyde Hatun vb. değişiklerle tekrar yazılmış. Bunu da Behçet Kemal Çağlar’ın yaptığını söylemişlerdi”. Mustafa Kemal için yazılan mevlidin kelam konusu dizeleri şöyleydi: “Ol Zübeyde, Mustafâ’nın ânesi / Ol sedeften doğdu ol dürdânesi! / Gün gelip oldu Rızâ’dan gebe / Vakt erişti hafta ve eyyâm ile”.
İslâm hassasiyeti taşıyan ve hasebiyle genel manada bir arada oldukları on kadar arkadaşı vardır. Onlarla birlikte orta sıra da olsa gizlice, cemaat halinde namaz kılmaktadırlar. Lakin namaz kılmak, o vaktin anlayışında affedilmez bir hatadır ve okuldan atılma nedenidir. Gerçekten bir gün yatakhanede namaz kılarken hizmetli bayan içeri girerek onları görmüştür. İmamlık yapan Karakoç, elbette olayın okul yönetimine aktarılacağı ve okuldan kovulacağı telaşı yaşamış, lakin bayan bunu yapmamıştır.
TÜM HOCALARIN GÖZÜ ÜZERİNDEYDİ
Gaziantep Lisesi’nin başarılı öğrencilerinden Sezai Karakoç’un “Büyük Doğucu” olarak ismi çıktı; bütün hocalar tarafından tanınmakta ve izlenmekteydi. Buna dair şöyle bir anısını paylaşır: “Bir gün de edebiyat hocam geldi: ‘Sende Büyük Doğu var mı?’ dedi. Ben de bir arkadaştan, dayısına ilişkin ciltleri emanet almıştım. Hocanın okuyacağını düşünerek sevindim. ‘Var’ dedim. ‘Nerde’ diye sordu. ‘Pansiyonda, dolapta’ dedim. ‘Onları görmek istiyorum’ dedi. Getirmek için gidecekken hoca da benimle bir arada geldi. Hatta pansiyonumuzun kapısı, çerçevesi çıkarılmış ufak bir pencere idi. Adeta iki kat olup giriyorduk oradan. Ben içeri girdim, hoca da girdi. Dolaptan ciltleri çıkardım. Çabucak aldı. Gittik. 10-15 gün ya da daha fazla bir vakit geçti ortadan. Hocadan bir ses çıkmadı. Şüphelendim. Bir gün: ‘Hocam Büyük Doğu’ları okudunuz mu?’ dedim. ‘Baktım’ dedi. ‘İade etmenizi isteyebilir miyim?’ dedim. ‘Sezai, dedi, onları geri veremeyiz. Bakanlıktan buyruk geldi. O sebeple senden aldık.’ ‘Ama, dedim, siz o formda söylemediniz. Beni aldattınız. Güya okuyacakmışsınız üzere göründünüz.’ ‘Başka türlü yapamazdık’ dedi. O vakit canım sıkıldı. Ben de çaresiz blöfe müracaat ettim. ‘Hocam o mecmualar benim değil. Emanetti. İade etmezseniz, sizi mahkemeye vermek zorunda kalacağım’ dedim. Aslında o vakit nerden mahkemeye müracaat edecektim? Mahkemeye müracaat etsem, kim dinleyecekti? Lakin, nasılsa kelamım tesirini gösterdi. Hocam, mecmua ciltlerini getirdi. Ben de arkadaşıma iade ettim.” dedi.
HALK PARTİSİ BU MİLLETE IZGARADIR IZGARA
Zaman vakit Diriliş Yayınları ofisinde ziyaret ediyordum üstadı. Yaptığım belgesellerden bahsederdim. Yakın tarihi konuşma fırsatı buldum bu yüzden. Bir ziyarette Arif Nihat Asya’nın Kanatlarını Arayanlar isimli belgeselinin çekimlerine oğlu Murat Asya röportajıyla başladığımı söyledim. Gaziantep Lisesi’nde edebiyat öğretmeninin Arif Nihat Asya’nın öğrencisi olduğunu anlattı. Kitap yayınladıkça hocasından alır, okurmuş. Hatıralar’da anlattığına nazaran üç yıl boyunca edebiyat derslerine o girmiş; onu tanıdıktan sonra, üç yıl boyunca kelamlı imtihan için hiç tahtaya kaldırmamış. Yazılı imtihanlarda da: “Sen çık, git, gez.” dermiş. Ali Nihat Tarlan’ın hazırladığı Fuzuli Divanı çıkınca getirip ona da verirmiş, Karakoç da bir çırpıda okurmuş. Namık Kemal’i sınıfta anlatması için onu görevlendirmiş. Dört ders anlattırmış, ancak bitirememiş.
Arif Nihat Asya, 1950’de Demokrat Parti listesinden Adana milletvekili seçilmişti. Karakoç, seçim konuşmalarının çok tesirli olduğunu belirtti. Mitinglerde, halka söylettiği bir nakarat varmış. O anda hatırlayamadı, ayrıldıktan sonra daha otomobildeyken Yüksel Kanar’ı aradı, o nakaratı söyledi: “Halk Partisi bu millete ızgaradır ızgara / Yaptıkları bütün işler yaygaradır yaygara”.
DEMOKRATLIĞINDAN DEĞİL MECBURİYETTEN
Halk Partisi’nin gittiği, fakat zihniyetinin her yerde hakim olduğu yıllardı. DP’nin durumunu o günleri yaşayarak gören Sezai Karakoç’un Hatıralar’da yaptığı değerlendirmeler hem çok açık, hem de son derece kıymetlidir: “Celal Bayar ve DP’nin ileri gelenlerinden büyük bir kısmı eski Halk Partililerdi. Zihniyetleri birebirdi. Temelde farklı bir davanın sahibi idiler. İnönü ve kadrosu, bütün koltukları işgal etmişti uzun yıllar. Şu yahut bu biçimde iktidar nimetinden uzak kalanlar, İkinci Dünya Savaşı’nda Amerika’nın zaferi demokrasinin zaferi kabul edilerek, Rusya’nın Boğazları, Kars’ı falan istemesi de göz önünde tutularak, göstermelik bir biçimde çok partili tertibe geçişimizde kurdurulan ve başlangıçta danışıklı olarak kurulduğu apaçık aşikâr olan DP’ye doluşmuşlardı. Halk o kadar ezik ve hareketten o derece kuşkulu idi ki, 1946-1950 ortasında, çok güçlü bir biçimde DP’yi tutma havasında olmamıştı. Hatta, 1950 seçiminden az bir vakit evvel, Bursa’da yaptığı konuşmada Celal Bayar’ın “Şeriatın başını ezeceğiz” dediğini gazetelerin manşetinde gördüğümü hatırlıyorum. Tekrar de halk, seçimde kendilerinin bile ummadığı kadar oy vererek DP’yi iktidara getirmişti. İsmet Paşa’nın demokrasiyi memleketimize getiren kişi olduğunu, fuzuli meddahlar bugüne kadar yazıp durdular.
Halâ her fırsatta yazıp, tekrarlayıp duruyorlar İnönü’nün demokrasi âşıklığını ve kahramanlığını. Bu tezin aslı yoktur. İnönü mecburiyet tahtında, İkinci Cihan Harbi öncesi ve birinci yıllarında Almanlarla sıkı fıkı olmamızın kefareti olarak (belki de Amerikalılarla zımnî mutabakat sonucu beliren) Rus tehdidi ve isteklerine karşı Amerika’ya sığınmanın sonucunda, muvazaalı ve denetimli bir çok partili görünüme geçmeyi denemek zorunda kaldı. Millet yıkıktı. 27 yıllık propaganda yeni bir jenerasyon yetiştirmişti ki, onların gözünde İnönü yarı-ilahtı. Tekrar de CHP’nin yıkılışını, ben, zulmün ebediyyen âbâd olmasına imkân bulunmadığına bağlıyorum. Halk Partisi’nin içinde farklı kümeler birbirini yemiş, halk da seçimde partiyi yere vurma fırsatını böylelikle bulmuştu. Şayet İnönü samimi olsaydı, 1950 seçimlerinden sonra Celal Bayar’a ‘Demokrasiye geçtik, biz artık kenara çekilelim, idareyi gençlere bırakalım’ kederi. Tam bilakis, dört elle muhalefet rolüne sarıldı ve sonunda vahim bir ihtilâlle DP’yi yıktı. Menderes’i kurtarmaya çalıştığı savları de daima uydurmadır.”
DİRİLİŞ NESLİ
1950’li yıllarda üniversite öğrencisi olan Sezai Karakoç, Büyük Doğu hareketi içindeydi artık. Necip Fazıl’ın Ankara’da sohbetlerinde bulundu. Cezaevindeyken ziyaretine gitti. Büyük Doğu’nun sanat, edebiyat sayfasını yönetti. Şiirleriyle edebiyatımızda çığır açtı, İkinci Yeni şiirinin büyüklerindendir. Hayattayken Necip Fazıl Kısakürek’i izledi, halef selef oldular.
Türkiye 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980, 28 Şubat 1997 ve 15 Temmuz 2016 askeri darbe süreçlerinden geçti. Mevlana, Yunus Emre, Mehmet Akif Ersoy, Necip Fazıl Kısakürek ve Sezai Karakoç üzere müellifler, toplumun içinde bulunduğu sıkıntı kurallardaki kurtuluş reçetesini çoğunlukla gençlikte görmüştür. Mehmet Akif’te Asım Jenerasyonu, Necip Fazıl’da Büyük Doğu Kuşağı ne ise Sezai Karakoç’ta da Diriliş Jenerasyonu tıpkı ülküler çerçevesinde buluşuyor, aynı tezi, İslam Birliği görüşünü savunuyordu.
Sezai Karakoç, darbeler devrinde 1960’ın Nisan ayından itibaren, Büyük Doğu’nun çıkmadığı devirlerde Diriliş mecmuasını yayımladı. Niyetlerini Diriliş görüşü çerçevesinde sistemleştirdi. Yapıtlarıyla milletimize rehberlik etti.
DÜNYA SİSTEMİ YIKILDI
2021 yılının Kurban Bayramı’nda Diriliş Yayınları’nda Sezai Karakoç’a bayramlaşma ziyaretinde bulundum. Üstat, sohbetinde Türkiye ve İslam aleminin durumunu kıymetlendirdi. “Yetmiş yıldır, yazılarımızla, konuşmalarımızla, bildirilerimizle, her türlü faaliyetlerimizle, Müslümanların birliklerini kurmaları gerektiğini, diğer bir tahlil, seçenek ve deva olmadığını, anlatmaya çalışıyoruz.” dedi. Yalta Konferansı’nda kurulan ve Birleşmiş Milletler’le kurumlaşan dünya sisteminin çöktüğünü söyledi. Soğuk savaş bitince dünya sisteminin de çöktüğünü, globalleşmenin yıkılan dünya sistemini kaba güçle ayakta tutma gayretine girdiklerini, İslam milletini tehdit olarak gördüklerini, 70 sene öncesine oranla mevcut durumun daha kritik olduğunu anlattı; süratli hareket edilmesi gerektiğini söyledi ve İslam dünyasının, yüz yılı aşkın bir vakittir dağınık ve sahipsiz oluşunun büyük bir bedele mal olduğunu vurguladı. Her türlü hücuma uğramalarını, başlarına gelmeyen felaketin kalmayışını hatırlattı. Hala en acı halde istila, işgal, yakıp yıkma, yok etme, çökertme ataklarıyla boğuşup durmakta oluşlarına içinin sızladığı belirliydi.
Sezai Karakoç o konuşmasında “İslam milleti, birkaç yüzyıllık zahmetini doldurmadı. İslam coğrafyası kan ağlıyor. Afganistan, Irak, Suriye, Libya’da yangın sürerken, Doğu Türkistan esaret altında inlerken, Gazze, Filistin çağın vahim silahlarıyla yıkılıyor, yok ediliyor. Milletimiz, Asya’da, Afrika’da, dünyanın her tarafında, en meydan yerinde ve en ücra noktada, ruhunu Allah’ın gösterdiği doğrultunun dışındaki yollara teslim etmiş olanların düşmanlığıyla çepeçevre” dedi.
İSLAM BİRLEŞMİŞ MİLLETLER TOPLULUĞU
BM’nin adil olmadığını, Müslüman devletlere karşı iki yüzlü siyasetler yürüttüğünü anlattı: “Bugün, 57 devletin birliği olan İslam İşbirliği Teşkilâtı’nı, kendi fikir, inanç ve isimlendirmelerimizle, bir nevi İslâm Birleşmiş Milletler Topluluğu, 10 devletin kurduğu Ekonomik İşbirliği Teşkilatı’nı da, bir nevi İslam Güvenlik Kurulu yapmalıyız” dedi.
Sezai Karakoç, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin (BMGK) karşısında, Bağdat Paktı, CENTO üzere esaslı bir geçmişi olan “Ekonomik İşbirliği Teşkilatı’nın” (ECO) İslam’ın gücünü ve yaptırım kudretini temsil etmesi gerektiğini söyledi. Elbette bugünkü statüleriyle değil, değişmiş tüzük ve programlarıyla. ECO’da Türkiye, İran, Pakistan üzere kıymetli İslam devletlerinin yanında Türkî cumhuriyetlerin de olduğunu hatırlatan Karakoç, Mısır ve Suudi Arabistan’ın da birliğe iştirakiyle İslâm Güvenlik Konseyi’nin oluşturulabileceğini söyledi.
Nükleer savaşı Müslümanların durdurabileceğini, böylelikle Doğu ve Batı ortasında, dünyanın orta kesitinde, insanlık için kalıcı bir barış ve güvenlik gücü doğmuş olacağını belirtti. Sezai Karakoç, yaklaşan ABD-Çin nükleer savaşını lakin İslam Birleşmiş Milletler Topluluğu’nun durdurabileceğini söyledi.