Sarı Kırmızılı grubun Fransız sağ beki Sacha Boey, So Foot’a kıymetli açıklamalarda bulundu. Boey şöyle konuştu: “Hayatımda birinci kere bu kadar sevgi gördüm. Buna karşılık vermek için her şeyinizi vermek zorunda hissediyorsunuz. Galatasaray çok büyük bir kulüp, şanslı hissediyorum. Stadyumumuzda oynadıktan sonra, dünyadaki rastgele bir stadyumda maça çıkmaya hazır oluyorsunuz.”
İşte Sacha Boey’in verdiği röportajın değerli yerleri:
Kamerun seçimini tercih edebilirdin. Teklifi neden reddettin?
Kamerun benim anavatanım ancak onları temsil edecek kadar yakın hissetmiyorum. Ülkeyi, kültürü bilmeliyim, yalnızca futbol değil. Bir vatan için savaşmaktan bahsediyoruz, bu yüzden bunun nedenini bilmelisiniz. Kamerun için oynamak, sadece Fransa’da oynamayı hayal edemiyorsun diye orada olmak, mesela ben o denli birisi değilim. En güzelini vermek için formayı sevmelisin.
Kamerun Teknik Yöneticisi Rigobert Song, orada oynaman için çok uğraştı.
Onunla iki saat yemek yedim. Beni çok çabuk anlayan çok düzgün bir insan. Ona tıpkı konuşmayı yaptım, hatta bu hoş ülkenin neyi temsil ettiğini daha fazla öğrenmem için Kamerun’a bir seyahat düzenlemeyi teklif etti. Bana baskı yapmadı. Tecrübesi var, kendisini bir çift uluslunun yerine nasıl koyacağını biliyor. Ona teşekkür ediyorum.
Fransa genç grubundan aldığım bu davet, Galatasaray ile kazandığın şampiyonluğun mükafatıdır. Bize birinci şampiyonluğunuzdan bahseder misiniz?
Hem toplu hem de ferdi olarak çok güç bir dönemdi. Alanda çok eğlendik, lakin son haftalara kadar Fenerbahçe peşimizi bırakmadı. Art geriye on dört galibiyet aldık ve o vakit bile bizi bırakmadılar. Fenerbahçe’ye resmen Çıldırıyordum. (Gülüyor.) Neyse ki derbilerde uygun oynadık ve bu büyük bir fark yarattı.
Taraftarlar İstanbul’da senin için meczup oluyor. Bu hususta olarak nasıl hissediyorsunuz?
Hayatımda birinci kere bu kadar çok sevgi görüyorum, bu çılgınca. Onlara bunun karşılığını vermek için er şeyimi vermek istiyorum. Beşerler unutuyor lakin Galatasaray çok büyük bir kulüp, bu yüzden kendimi şanslı hissediyorum. Bu şevk, öteki hiçbir yerde bulamazsınız. NEF Stadyumu’nda oynadıktan sonra dünyadaki rastgele bir stadyumda oynayabilirsiniz ve her şeye hazırsınız demektir.
Takımın geri kalanıyla şampiyonluk kutlamalarına pek katılmadın. Ne için?
Karıştırmayı sevmeyen biriyim. Yalnızca oyuncularla olsaydı uygundu ancak bütün aileler oradaydı, bu beni rahatsız ederdi. Artı, kendi ögelerinde hissetmeyen tüm arkadaşlarım da vardı. Biz de bunu konutta Werenoi ile ortamızda kutlamaya karar verdik. (Gülüyor.)
Tam da kupanın takdimi sırasında tüm Galatasaraylı oyuncular kendi seçtikleri bir müzikle çimlere girdiler. Chemin d’or de Werenoi’yi seçtiniz ve bu, çok fazla reaksiyona neden oldu.
Geçen dönemin Türkiye’deki birinci periyodunuz çok karmaşık geçti. Bu dönem, bunun da tadını çıkardınız.
Galatasaray üzere bir kulüp için kabul edilemez olacak şekilde ligi 13. sırada bitirdik. Ayrıyeten teknik yönetici Domènec Torrent ile işler yürümedi. Bizden Guardiola’nın Manchester City’si üzere oynamamızı istediler fakat buna uygun takımımız yoktu. Takımınızda bunları yapacak Riyad Mahrez yahut Bernardo Silva yok. Beni İstanbul’a getiren Fatih Terim’in yerine o gelmişti. Gidişi beni üzdü, bana verdiği inancı ona geri vermemiş üzere hissettim.
Galatasaray’ın dönem başındaki büyük transferleri kadroda kalmanızda tesirli oldu mu?
Güzel bir iz bırakmadan ayrılamazdım kulüpten, yarım kalmış tadı olurdu. Büyük transferlerle ilgili olarak, başlangıçta ruh hallerini merak ettim. Örneğin Icardi imza attığında korkmuştum. (Gülüyor.) Az evvel aldığımız Inter yahut PSG’den Mauro muydu? Sorun şu ki, Türkiye’de pek çok kişi sakinleşmek için imza atıyor lakin bu bu türlü olmuyor. Düzeyin olduğu bir şampiyona, hazır olmalısın. Çok çabuk rahatladım zira herkes dönem başından itibaren hoş oyun oynadı. Bilhassa örneğin Dries Mertens. Profesyonellik örneğiydi.
Icardi harika bir dönem geçirdi. Onunla oynamak nasıl?
O burada bir yıldız. Taraftar fotoğraflarını yapıyor, her golünde 55.000 kişi tarafından söylenen kendi müziği var, boşverin! O çok güçlü Mauro. Süratli değil, fakat inanılmaz topa vuruyor ve bitiriciliği var. Benim için Galatasaray’da kalması gerekse bile Paris’te oynayacak kadar güzel bir oyuncu. Mesleğine odaklandığında o bir fenomen…
Farkı, İstanbul havalimanına gelir gelmez hissettim. Taraftarlar beni karşılamaya gelmişlerdi lakin ben şok oldum, yanılgı yaptılar, bu mümkün değil dedim kendi kendime. 2.Lig’e düşmek üzere olan bir kulüpten geldim, sakin olun arkadaşlar.
Yolculuğunuza geri dönelim. 20 yaşında Dijon’dan İstanbul’a taşındınız, tam bir kültür şoku.
İki farklı dünya. İstanbul’da yemek yersin, hayat hoş, diyecek bir şey yok. Ah evet, mescitte fotoğrafınızı çekince çıldırıyorlar. Açıkçası kent ne olursa olsun günlük hayatım değişmiyor. Bunlar dualar, mesken ve bilhassa kulüpteki idmanlar, akabinde fizikî antrenörümle birlikte geçiriyorum.
Akademi kulübünüz Rennes tarafından Dijon’a kiralandınız. Brittany’de umduğunuz üzere başarılı olamamak nasıldı?
Bu bir pişmanlık zira her futbolcu idman kulübünde başarılı olmak ister. Gereğince hazır değildim ve Hamari Traoré ile güçlü bir rekabet vardı. İlerlemek ve büyümek için öteki yerlere bakmanız gerekiyordu, ben o denli yaptım.
Bu kadar yaklaştığın akıl nereden geliyor?
Babamı hiç tanımadım, yalnızca annem ve büyükanne ve büyükbabamla büyüdüm, bu yüzden en başından beri beni kendimi geliştirmeye itti. Clairefontaine’e dönmek için bir psikologla konuşman gerektiğini hatırlıyorum. Beni sarhoş etmişti, daima babamla ilgili sorular soruyordu, ben de kendime düşman olmuştum. Onu tanımıyorum, beni bununla baş başa bırakın. Canım annem… İşimi anlamadığı için beni güldürüyor. Derbiden birkaç saat evvel beni aradı ve o gün ne yapacağımı sordu. Dikkatsizliği bana yardımcı oldu, zira hiçbir vakit ebeveyn baskısı yaşamadım.
Montreuil’e ve 93’e büyük bir bağlılık gösteriyorsunuz. Bu sizin için ne söz ediyor?
Burada büyüdüm, güldüm, ağladım. Tüm anılarım Montreuil’den. Doğduğum hastane bile konutuma iki dakikalık yürüme uzaklığında. Bazen büyükler gece gündüz mahallede çok takıldığım için uyan diyorlar, onlara nazaran artık futbolcuyum, kalkamıyorum. Ben, sabahın üçünde kulaklarımda müzikle kentimde yürümek istiyorum, hoşuma giden bu. Bilhassa bir Parisli olarak gurur duyuyorum. Her vakit uygun bir imajımız olmadığı için kenti milletlerarası alanda uygun temsil etmek istiyorum.
Futbola nasıl başladın?
Tüm mahalle çocukları üzere aşağıda saatlerce oynuyor. Birinci futbol lisansımı 12 yaşında altıncı sınıftayken aldım. Dördüncüde, Stade Rennes’deydim, çok çabuk bitti. Temel olarak, bir futbolcu olmak istemedim. İdman merkezinin, işe alma görevlisinin ne olduğunu, futbolun gerçek bir iş olduğunu bilmiyordum. kaygısızdım Profesyonel olarak düzgün bir hayat kazanabileceğinizi öğrendiğimde karanlık bastı. (Gülüyor.) Sonra rahatsız edici bir öğrenciydim ve notlarım güzel değildi, bu bana Clairefontaine’e mal oldu.
Adınız birçok kulüpte anılıyor. Bilhassa de Arsenal… Gitme vakti geldi mi?
Galatasaraylıyım lakin daha büyük hedeflerim var. Beni anlayacaklarını ve buna hürmet duyacaklarını düşünüyorum zira hiç onları aldatmadım. Tek bir mesleğimiz var, onun için gitmeliyiz. Arsenal’in ilgisi çok sevindirici, hedeflediğim lig Premier Lig, bakalım neler olacak.